Hoe loondienst mij vrijheid gaf
- Kernwoorden
- Zelfstandig, loondienst, samenwerken
- Auteur
- Rolf de Boer
Wat ik een kwart eeuw niet voor mogelijk heb gehouden, gebeurde toch op 1 januari 2024. Ik kwam in vaste dienst. Bij dutch process innovators. Meteen vast, geen contract, wel een proeftijd van twee maanden. Een hele stap.
Ik zat krap bij kas, we moesten groot schilderonderhoud aan ons huis laten doen en de offerte was bijna een half jaarinkomen. Als een gek ging ik op zoek naar nieuwe opdrachten en kwam toen ook een paar aantrekkelijke vacatures tegen met een hemel aan primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden.
Samenwerken in een team. Was dat iets voor mij? Ik denk dat ik in mijn aard eerder een solospeler ben dan een teamspeler. Ik vind het fijn om mijn eigen tempo te bepalen. Heb ook nooit aan teamsporten gedaan. Ik kon er niet goed tegen dat, als ik hard rende, een medespeler dat niet deed. En al helemaal niet wanneer een ander riep dat ik harder moest lopen.
De laatste keer dat ik serieus in loondienst ben geweest, was bij een uitgeverij in hartje Amsterdam. Cowboys waren we, deden gewoon waar we zin in hadden. Wel met eergevoel. We wilden iets goeds neerzetten, maar wel zorgeloos. Was dat toen samenwerken of zaten we gewoon allemaal toevallig in een – vooral in de spits – lastig te bereiken grachtenpand? Ik kan me daar helemaal geen ‘samengevoel’ van herinneren.
Net voor de het nieuwe millennium ging ik freelancen. Ik realiseerde me dat ik elke maand vanuit Den Haag een werkweek extra in de file stond, terwijl mijn geliefde zich de benen uit het lijf fietste om het ene moment op tijd op het werk te zijn en het andere moment op tijd om de kinderen bij de oppas of op school op te pikken.
Van korter werken had bij de uitgeverij nog niemand gehoord. Dat kon een paar jaar later wel toen de twee vrouw-directeuren zelf kinderen kregen, maar mijn enige oplossing om korter te werken toen was zelfstandig te worden. Nog steeds prijs ik me gelukkig dat ik als bonus die eerste jaren alle dagen samen met mijn kinderen heb doorgebracht.
Freelance werken kan best eenzaam zijn. Als tijdschriftjournalist ontmoette ik interessante mensen en reisde ik de halve wereld rond. Maar uiteindelijk beleef je het allemaal zelf. Er is weinig om te delen, behalve dan de verhalen voor de onzichtbare lezer.
Klinkt dramatischer dan het was. De vrijheid die je voelt en de wereld die je ontdekt zijn onbetaalbaar. Misschien dat ik voor een paar magazines dat nomadenbestaan weer zou oppakken. Wel een beetje met een versleten rug nu, dus misschien is het grootspraak. Maar midden in de winter naar IJsland en daar tijdens een storm met een visserschip uit te varen. Of op Malta met boeren het voltooien van de oogst te vieren met patat, konijn en bier. Daar kan geen bureaustoel tegenop.
Mijn probleem – niet echt een probleem, maar een minpunt – met solo is het gevoel dat je het altijd zelf moet doen. Je werkt samen met een opdrachtgever, vormgever, fotografen en alles bij elkaar, maar uiteindelijk zit je er voor je eigen ding, moet je zelf alles verzinnen en oplossen. It can be lonely at the bottom. Het voelt alsof je in je eentje het hele plafond moet witten mét ornamenten. Het is toch fijner om te weten dat je samen aan het zwoegen bent en elkaar halverwege tegenkomt.
Voordat ik in mijn huidige baan begon, bekroop me een Jiskefet-debiteuren-crediteuren-gevoel. Het meeste zag ik op tegen een dag op een bureaustoel zitten. Maar zo dramatisch is het niet geworden.
Ik weet mijn dagen perfect te verdelen tussen mijn werkplekken in Hoofddorp, bij onze klanten, bij een tendersessie in Zwolle en bij mij thuis. Ik ervaar nog net zoveel vrijheid als toen ik nog voor mezelf werkte. Het werkt ook niet tegen dat we bij dutch process innovators allemaal mogen werken vanuit onze eigen vrijheden en eigenwaarde. Dat zijn geen loze managementskreten.
Een bedrijf dat steeds maar groeit moet natuurlijk wel structuren en procedures verzinnen, maar veel doe je zoals je het zelf wilt doen. En dat is niet zoals ik het altijd zelf heb gedaan, want intussen heb ik door samen te werken met alle collega’s een heleboel nieuwe dingen geleerd die ik omarm. Dat is denk ik het gevoel dat overheerst. Dat je in een team zit en samen tot dingen komt die je in je eentje niet voor elkaar krijgt.
Bij dit adviesbureau en procesbureau leer je niet alleen van projecten, maar ook van elkaars aanpak.
Samen in een clubhuis, samen klankborden, samen de schouders eronder zetten, samen resultaten behalen. Lekker. Een woord waaruit op zich al verbondenheid spreekt. Ik denk dat lekker bij ons het meest gebruikte woord in de groepsapps op Whatapp is. Voorheen zei ik dat alleen over eten. Nu is alles lekker.
Ben ik een solist? Ben ik een teamspeler? Het zit in mijn aard om toch een beetje mijn eigen gang te gaan en eigenwijs te zijn. Ik hou het op een samenwerkende solist die hier voorlopig zeker niet weg wil.
